Trwająca od 30 lat reforma planowania przestrzennego wciąż nie doprowadziła do zmiany systemu, a nawarstwiające się propozycje i rozwiązania nie przynoszą realizacji związanych z nią oczekiwań. Utrzymująca się od lat niska skuteczność planowania miejscowego prowadzi z kolei do urbanistycznych patologii. Pytanie, czy i kiedy uda się naprawić coś, co dotychczas było jedynie poprawiane. O reformowanym, ale wciąż niezreformowanym systemie planowania przestrzennego rozmawiamy z Tomaszem Majdą, prezesem Towarzystwa Urbanistów Polskich.

Uprzejmie informujemy, że posiedzenie Sekcji Polityki Społecznej planowane na 17 marca, ze względu na sytuację epidemiologiczną,  zostało przeniesione na 21 kwietnia.

Osiedla społeczne XXI wieku

/informacja n.t. panelu dyskusyjnego organizowanego przez TUP w ramach targów MURATOR-EXPO'20/ - (7.03.2020) o godz.14.30  na Torwarze

Blisko 100 lat temu grupa architektów i plastyków /Grupa Artystyczna PRAESENS/ - przejęta niskim standardem sanitarnym i funkcjonalnym budownictwa czynszowego - opracowała program realizacji dostępnego budownictwa mieszkaniowego w Warszawie.

przyjęte na posiedzeniu ZG w dniu 28 lutego 2020

Zapoczątkowana 30 lat temu systemowa reforma planowania przestrzennego nie spełniła wielu związanych z nią oczekiwań. System okazał się nieskuteczny w zakresie programowania rozwoju przestrzennego i lokalizacji ponadlokalnych inwestycji publicznych; zaś oparcie go na doktrynie wolności budowlanej, wyrażającej prymat interesu prywatnego nad dobrem wspólnym, umożliwiło inwestowanie na terenach do tego nieprzewidzianych i nienadających się.

Towarzystwo Urbanistów Polskich od dawna zgłasza potrzebę strukturalnych zmian w planowaniu przestrzennym. Opowiadamy się za planowaniem zintegrowanym, łączącym społeczne, ekonomiczne, przestrzenne i środowiskowe aspekty rozwoju. Tylko taka formuła odpowiada na współczesne wyzwania rozwojowe. Kwestionujemy też zasadę wolności budowlanej, uznając, że z tytułu prawa własności do gruntu nie można wyprowadzać prawa do jego zabudowy.